Hoe hij aan zijn toch wel wat bijzondere voornaam komt, weet Tjendo De Cuyper zelf niet. “Een kleine dertig jaar geleden moet er eens een Italiaanse of Spaanse speler geweest zijn die mijn vader charmeerde door zijn spel, dat vertelt hij me toch altijd”, lacht Tjendo. Sport was een favoriet gespreksonderwerp thuis, zowel voetbal als koers.

Mijn vader was ook mijn eerste trainer, dat was bij de U5 van Sint-Joris Beernem, waar ik mijn jeugd doorbracht. Vandaag woon ik in Kaprijke, net Oost-Vlaanderen dus, maar vergeef me, ik voel me toch vooral West-Vlaming. Nu goed, toen ik 7 werd, kwam er een scout van Club Brugge langs, voor de doelman van onze ploeg en mezelf. Natuurlijk voelden we ons vereerd. Dat we samen naar het grote Club konden, sprak ons enorm aan. En onze ouders konden de last van de verplaatsing zo wat spreiden. Iedereen tevreden dus. Ik doorliep de hele jeugdopleiding bij Club en geraakte ook in de A-kern. Ik mocht zelf even van de sfeer proeven van de eerste ploeg. Bij de Beloften was ik vaste basisspeler. Toen ik 20 was, speelde ik met die ploeg tegen Anderlecht. Ik liep er een zware knieblessure op, kruisband gescheurd. Dan weet je het wel: operatie, lange revalidatie… Ik was ruim 7 maand uit. Toch werd ik weer vaste man bij de Beloften. Maar ik wou spelen en toen Eendracht Aalst zich aandiende, ging ik op hun voorstel in. Bart Van Renterghem was daar toen trainer, die kende ik nog van de voetbalschool. Aalst speelde toen in tweede en de eerste twee jaar stond ik er vast in de basis. Toen kwam een nieuwe trainer en was ik plots niet altijd meer zeker van mijn plaats. Daarom trok ik toen naar een andere toenmalige tweedeklasser, Koksijde en heel even ook bij Torhout, derde klasse. Toen ik 23 werd, ging ik naar FC Knokke, waar ik drie jaar zo goed als altijd speelde. Maar dan sloeg het noodlot opnieuw toe: kruisbandletsel, maar nu aan mijn andere knie. Ik bleef stomweg met mijn voet in het gras steken en verdraaide de knie. Ik wist dat ik weer voor heel lange tijd uit was. Toch kwam ik ook nu terug. Ik was bijna weer basisspeler toen corona alles van aanzicht veranderde. Mijn contract liet af en bij Knokke hadden ze toch wel wat schrik na die twee blessures. Toen dan het voorstel kwam van Lokeren-Temse, aarzelde ik niet. Ik geloof in dit project en ik zie dat hier professioneel gewerkt wordt. Er is het stadion, de entourage, de fans. In onze reeks kunnen supporters echt wel het verschil maken, ze kunnen de ploeg over de streep trekken. Daar reken ik ook wat op, want vaak is het verschil tussen de twee partijen niet zo groot.

Mijn dag begint ’s morgens heel erg vroeg, ik ben namelijk postbode in Beernem. In het begin vond ik de combinatie met voetballen zwaar, maar nu zie ik er vooral de voordelen van in. Iets na de middag ben ik thuis, ik doe een dutje en heb de namiddag voor me. Ik kom fris aan op de training. Ik zie dat veel spelers in deze reeks een dergelijke combinatie aanhouden.

Waar dit schip zal stranden, valt moeilijk te voorspellen. Knokke stak er vorig jaar met kop en schouders bovenuit, dank zij hele goede spelers en tonnen ervaring. Koen Persoons, wat een persoonlijkheid. Als de trainer zei: ‘hou die of die uit de match’, dan wist je al vooraf: die speler gaat vandaag nauwelijks een bal raken. Hij stopte hem af, voetballend, soms als een ‘smeerlapke’, door op hem in te praten als de bal niet in de buurt was. Maar om hem als ploeggenoot te hebben: een droom. Idem voor Tom De Sutter. Je gaf die een voorzet en die kon er altijd wel wat mee. Maar ook naast het veld, altijd joviaal. Nu ja, of wij het zo goed als Knokke zullen doen dit jaar, valt nog af te wachten. Maar het kan. Je moet ook wat geluk hebben, punten pakken op kritieke momenten. Ik zou graag ook nog wel eens in eerste amateur spelen, Eerste Nationale moet je dat nu noemen. Maar geloof me, de overgang van tweede naar eerste Amateur is niet van de poes. Of ga ik nu al te snel?

Tjendo De Cuyper in het kort:

Geboortedatum: 20 januari 1992

Positie: flankaanvaller

Rugnummer: 17

Vorig seizoen: FC Knokke

P